Σήμερα κλείνει χρόνος από την πρώτη μέρα που έκλεισαν τα σχολεία και οι ζωές μας.

Θυμάσαι που δίναμε κουράγιο το ένα στο άλλο 

δυο εβδομάδες είναι, θα περάσουν.

Μείναμε  σπίτι, να προετοιμαστεί το σύστημα υγείας

φτιάξαμε ψωμιά

ήρθαμε πιο κοντά με αυτούς που μένουμε μαζί

είδαμε ταινίες

βαρεθήκαμε

κάποια δεν είχαν καν σπίτι

για κάποια το σπίτι τους ήταν ένα μέρος χωρίς ασφάλεια.

Κάπως με κάποιο τρόπο αντέξαμε 

και φτάσαμε στο σήμερα

και στο τέρμα της ανοχής/ αντοχής μας

Δεν  λέω χρόνια πολλά  

λέω χρόνια ελεύθερα, δημιουργικά, αγωνιστικά.

Να κρατήσουμε το μοναδικό πράγμα που κερδίσαμε αυτή τη χρονιά

τη συλλογικότητα

Αυτή η Άνοιξη μας βρίσκει, μουδιασμένα, κουρασμένα, να μετράμε απώλειες, να μετράμε τις δυνάμεις μας.

Ας ανάψουμε μικρές φωτιές αντίστασης, σύνδεσης και ομορφιάς.

Ξεκινάω ένα μικρό ημερολόγιο άσκοπων σκίτσων 

εύχομαι να κάνουμε μαζί αυτό το ταξίδι.